Myśli człowieka, który przechodzi obok nas

Wszystko układa się na tyle dobrze i po mojej myśli, że powinnam zastanawiać się nad nagłym obrotem spraw, które się nie zrobią, nie załatwią i co gorsza mnie ukarzą. Powinnam kląć pod nosem i szerzyć niewiarę, bo z pewnością okaże się odwrotnie do mojego planu zbawiania siebie i przy okazji zbawienia całego świata. Choć było okupione stresem, okazuje się całkowicie szczęśliwie. I wcale nie spodziewam się najgorszego nawet, jeśli nagle zaczyna padać deszcz i moczy mnie tak, że całkowicie nie przypominam siebie.  

Wraz z początkiem lipca przyszły nowe myśli. Przyszły również chęci na wiele dotąd porzuconych spraw i już nawet nie patrzę na siebie tak krzywo w lustrze, bo mam wypisane na twarzy ,,Chcę”. Łaknę tego życia. Chcę, by rozwiewał mnie wiatr i spychał do lewego krawężnika, bo jestem już lżejsza. Zastanawiam się tylko, dlaczego uwielbianie życia ma ścisły związek z porzuceniem wierzchnich warstw i nieco większą ilością czasu, a nie uosabia się wtedy, gdy na rzęsach pojawia się szron. I wtedy dochodzę do wniosku, że taka ja w lustrze potrzebuje przestrzeni i nie skrępowanych ubraniem porów skóry, by wyrazić to ogólne szczęście. Szkoda, że nie mogę porzucić tego schematu, że zimą nie jestem życiem. Ja po prostu nie potrafię i to chyba już nawet nie jest kwestią odejścia. Rodzę się wtedy, gdy rosną liście.

Pierwszego dnia lipca spacerowałam wieczorem po oświetlonych uliczkach miasta. Otaczał mnie harmider, pośpiech i szybkie samochody. Formujemy chodniki swoimi smutkami, przebytymi rano kłótniami i wysypaną solą. I nie zastanawiamy się, że przecież wszyscy coś niesiemy. Postrzegamy świat ze swojego punktu widzenia, więc - chcąc nie chcąc - znajdujemy się w samym środku i uważamy siebie za osoby, które rozumieją, wiedzą, widzą i Zeusa raczy wiedzieć, co jeszcze. A to chyba guzik prawda, bo skupiając się na swoich uczuciach i myślach, zagłębiając się w siebie i ostatecznie dochodząc do refleksji - dostrzegamy raczej siebie i tych, którzy coś dla Nas znaczą, a innych uważamy za ludzi zwykłych, mdłych, pozbawionych wiedzy na temat sensu życia. Że niby tylko my mamy myśli, swoje absurdy i racje?

Nie myślałeś nigdy o tym, że gdy jakiś mężczyzna/kobieta mija Cię na ulicy, to myśli to samo i zalicza się do tych "ludzi, którzy nie mają sobie nic do zarzucenia i płyną wraz ze społeczeństwem ponowoczesnym zbyt do przodu"? Ja, gdy jadę tramwajem lub autobusem, stoję na przystanku, idę ulicą - zawsze wtedy, gdy mijam ludzi: młodych, starych, pięknych, brzydkich, spokojnych, rozgorączkowanych, to zawsze dopada mnie myśl, że jestem dla nich "tymi" i wszyscy mają swoje historie, swoje myśli, swoje miłości, chciane i niechciane, swoje spojrzenie na Świat i smutne wieczory. 

_______
Jesteście pięknie dobrymi Ludźmi. Dziękuję.