A pewnego dnia przyszło nowe

Kilka miesięcy później, siedzę na kanapie z szarą narzutą. Patrzę przez ogromne okno ze stojącym obok wysokim, palmowym kwiatem. W ciągu dnia bywam tu często i zastanawiam się czasem, czy znalazłam już swoje miejsce. I nie wiem. Ale jestem – bowiem każdego dnia budzę się obok Miłości, a potem zajmuję w łóżku dwa miejsca naraz, gdy wychodząc rano z domu przekręci klucz. 

Czekałam na wspólne życie. Takie prawdziwe – przy wspólnym stole z kanapkami ze wszystkim, herbatą, którą piję wyłącznie ja i kiedy siedzimy razem wcale nie tylko w weekendy. Bałam się może trochę. Ale świętowaliśmy ostatnio kolejną rocznicę i z lekką zabawnością pod nosem zgodnie stwierdziliśmy, że bilans jest zdecydowanie dodatni. Daleko mi więc od strachu.

Lubię też wspólne zakupy. Ale nie takie samochodem, tylko wtedy, gdy idziemy i trzymamy się za ręce, widząc ze wzgórza na którym mieszkamy panoramę miasta. I nie byłoby to wcale niezwykłe, gdyby nie fakt, że naprawdę rzadko spacerujemy. A na wzgórzu bardzo lubię stawać i mieć wygórowane myśli, że świat jest cały nasz. Grzegorz Markowski śpiewał że taki u stóp, a w takich chwilach chyba czuję podobnie. 

Ostatnio łapię się na tym, a właściwie łapię się od 2 miesięcy, że – może nie kocham, ale znajduję upodobanie w kwiatach. Wszystkie traktuję równo, ale doskonale wiem, który był tym pierworodnym. No i pałam do niego szczególnymi sympatią i sentymentem. Właściwie wszystkim mogę być wdzięczna za pomoc w zadomowieniu się w tym nowym miejscu. Bo z początku wcale nie czułam się tutaj za dobrze i miałam wrażenie, że tak naprawdę nigdzie już i jeszcze nie przynależę. Już w domu rodzinnym, a jeszcze tutaj. 

Ukochuję też chłodniejsze dni, w których wystawiam głowę przez okno, łaknąc powietrza i zimna. Byleby czuć, że jestem i że wszystko jest takie samo jak wcześniej.