O tym, dlaczego nie lubię kobiet

Wyobraź sobie siebie.

Niezależnie od tego ile masz lat – jesteś kobietą. Czy spełnioną? Może masz już dzieci. I z pewnością gdybyś miała stworzyć listę swoich doświadczeń, prawdopodobnie nie starczyłoby Ci doby na wypisanie ich wszystkich. Oczywiście - jesteś też piękna i mądra. Jako kobieta z pewnością chciałabym postawić Ci pomnik za Twoje starania, siłę, upór i wytrwałość w zbieraniu rozrzuconych skarpetek.

Sama nią jestem. Wiem, że to nie tyle co orzech, co wielki arbuz do zgryzienia.

Ale…

…moje postrzeganie kobiet jest nieco przykre. Na różnych etapach życia przechodziłam z nimi długą drogę i za każdym potrafiłam wysnuć jeden wniosek – nie lubię ich. Prawdziwie nie przepadam za relacjami z kobietami. Niewątpliwie wynika to z faktu trafienia na osoby nieodpowiednie, ale ten sam schemat powtarzający się kilkakroć nie może być przypadkiem.  Udawana radość z sukcesów, zazdrość i inteligentne kopanie dołków. Takie, że właściwie nie czujesz, że w nie wpadasz. Z tym, że po czasie orientujesz się, ze do wyjścia jest całkiem wysoko.

Być może oprę się na totalnej generalizacji, za co chcę przeprosić. Nie wszystkie takie jesteśmy.

Ale analizuję siebie jako kobietę i oprócz tych odrębności, które nas cechują, a które różnią się od mężczyzn – powinnyśmy mieć ludzką przyzwoitość, którą nie każda posiada. Dlatego chyba nigdy nie zrozumiem, dlaczego czyjeś szczęście potrafi przygnieść do takiego stopnia, że kobieta wariuje. A póki może porozmawiać o wspólnym nieszczęściu popijając kolejną butelkę wina – kocha drugą nad życie.

Łudziłam się, że to tylko okres gimnazjalno-licealny płatał mi figle. Teraz kończę studia, za chwilę będę kontynuować ten naprawdę dobry czas, a z lekkim żalem uznaję, że nic się nie poprawiło. Kobiety są takie, jakie były. Niezmiennie nieszczere. Całkiem korzystne rozwiązanie polegałoby na tym, gdyby to wszystko okazywało się na samym początku, gdzieś w środku.. nie. To wychodzi na koniec, gdy znacie wszystkie swoje smutki. Tak spod kołdry i drapie Cię w stopy.

Inną rzeczą jest to, że uważam kobiety za nieco nudne. Wydaje mi się, że mężczyźni zawsze osładzają życie i energetyzują Twoje wnętrze. Są żartobliwi, zaczepialscy i dodają uroku spotkaniom towarzyskim. Trochę im tego zazdroszczę. Roztaczają kompletnie inną aurę, co wbrew pozorom – jest całkowicie naturalne z punktu widzenia relacji damsko-męskich. Kiedyś nie potrafiłam się do nich odezwać. Dziś moją miłością i przyjaźnią życia jest mężczyzna (dziwne..), a po prostu przyjacielem – inny przedstawiciel płci męskiej. Pasuje mi to, urozmaica moje życie i sprawia, że jest kompletne.

Czasem śmieję się pod nosem, że nie będę miała z kim zorganizować wieczoru panieńskiego.

Ale to nie tak, że kompletnie izoluję się od kobiet. Znam wiele naprawdę ciekawych poznania i lubię z nimi rozmawiać. Wydaje mi się natomiast, że nigdy nie stworzę z nimi ani z żadnymi innymi bliższej relacji. Powtarzające się doświadczenia i ogólna obserwacja mi na to nie pozwalają. Dzięki temu wiem, czym się nie kierować i czym właściwie się nigdy nie kierowałam: nie mając – nie zazdrościłam; smucąc – cieszyłam cudzym szczęściem. A okazuje się, że dobre podejście przychodzi z wielkim trudem.