Każdego dnia buduję ruiny

Ostatni czas był czasem, w którym nie wygodnie było mi być. Nie chciałam ani jego ani witania nowych dni. Nie chciałam być nawet tutaj. Nie odnajdywałam w sobie żadnych myśli głębszych i płytszych, a nawet i pośrednich. Wszystkie swoje chęci skutecznie sprowadzałam do parteru i próbowałam zakumplować się z wewnętrznym rozbratem pomiędzy „nie chce mi się”, a ,,nie mam ochoty”. Podarowałam sobie miesiąc na całkowite rozleniwienie, na koc i przyziemne pozbawione sensu sprawy, a to wszystko odpłaciło mi się jakąś.. niewytłumaczalną pustką.

Uważałam, że dla introwertyka życie może nie do końca typowego introwertyka jest znośne. Ale chyba na dłuższą metę nie jest. Przestałam tworzyć mosty zapominając, że ludzie przecież są stworzeni do tego, by je budować, a w zamian za to doszczętnie je zburzyłam, pławiąc się w sobie. Ewidentnie zaszalałam nie w tę stronę, co powinnam, ukrywając się za kurtyną utkaną z mojej własnej izolacji. Gdzieś w tym życiu, w którym zawsze myślałam, że najlepiej jest mieć jedną, ale wartościową osobę, a nie sto nie wartych nawet grosza, to że tak jest dobrze. Że jest naprawdę dobrze. Mam jednak wokół siebie naprawdę fajnych ludzi i ta teoria ma się do nich nijak, bo powinnam przy nich bytować. Może niekoniecznie głębiej, ale po prostu z nimi bywać. W zamian za to siedzę pod kloszem, który sama nałożyłam sobie na głowę.

Pośród tego stałam się dzieckiem szukającym bodźców i nowych zabawek, które są niedostępne, za drogie, zbyt dorosłe i raczy Bóg wiedzieć, co jeszcze. Zaczęłam prosić się o jakieś życie we mnie. Jakiekolwiek życie. I szczęście takie, które wyciąga z łóżka skoro świt i podsuwa myśl „To będzie TEN dzień”. Ten właśnie dzień, który nie dociera do mnie jak zaginiony list znalazłszy już pewnie swojego właściciela. A teraz siedzę w takim rogu, takim ciemnym i mam wokół siebie przestrzeń na działanie, ale nie mam jej w sobie. Beznamiętnie śpię, jem rano płatki i masłem smaruję chleb, a potem tak samo beznamiętnie idę do sklepu. I nie widzę nic fajnego w tych dniach, choć z rogu ciężko mi wyjść.

Każdego dnia porównuję do siebie fakt poczucia szczęścia z dostrzeganiem powodów do niego i widzę kolosalną różnicę. Pocieszam się faktem, że choć tkwię zdecydowanie w tym drugim, to jednak posiadłam tę umiejętność. Wiem, z czego mogę się cieszyć. Ale to jest poza mną, brak mi jeszcze tego w sobie. Iskry?

Szukam cegieł każdego dnia i naprawdę się staram. Naprawdę. Szukam nowości, niespodziewanych perspektyw i tych całkiem zwyczajnych i małych spraw, które wkrótce przyniosą mi szczęście. Bo przyniosą. Nie chcę być PESYsobą. Nie lubię siebie takiej. Basta!