,,Na zawsze" nie dotyczy ludzi

Kiedy byłam dzieckiem, życie nieustannie przyzwyczajało mnie do tego, że jest i będzie przy mnie każdy kogo kocham, kto daje mi ciepło i czas. Nie przeżyłam dotkliwej śmierci ani opuszczenia. Wiedziałam, że tata dużo pracuje i nieczęsto go widzę, ale - wiedziałam, że zawsze wróci. Kiedy jednak wszystkie inne dzieci w przedszkolu zmieniały grupę na inną, ja z płaczem tuliłam ulubioną panią, pragnąc zostać w starej. I zostałam, wystawiając samą siebie na cudzy śmiech. 

Z tym przekonaniem weszłam w dojrzewanie.

Nikogo nie winię za to, że nie powiedział mi, że ludzie tak najzwyczajniej w świecie mogą odejść. Minęło jednak wiele lat zanim zrozumiałam, że  jeśli to robią i nie wracają – to tak ma być. Nie zmieni tego codzienna modlitwa ani odmawiany różaniec. Nie zmienią też tego łzy wylewane w klęku przed oknem ani pozytywne podejście wysyłane do wszechświata, który pod jego wpływem zsyła dobroć i zbawienie z nawiązką.

Odejścia ludzi uczyłam się sama.

Pod ich wpływem, bo mnie opuszczali. Chyba właśnie w tych najgorszych momentach, kiedy ,,na zawsze" było jeszcze teoretycznie spełnioną obietnicą, a na końcu okazało się frazesem bez pokrycia. Z poczuciem niezrozumienia. Bo tego po prostu nie rozumiałam. Teraz wiem, że wszystko może wydarzyć się w chwilach nie opartych na żadnej kontroli. Nawet, gdy jesteś panem ludzi i świata. Bądź co bądź nie widzę nic złego w przywiązaniu, nawet jeśli niesie ze sobą ryzyko jakiegoś smutku. To definiuje ludzi i relacje, nie możemy tworzyć pustych znajomości. Za to nauczyłam się mądrze przywiązywać do kogokolwiek. Nie zakładam i nie chcę utraty, ale jestem jej świadoma.  Nie twierdzę już, że nic nie jest nierozerwalne, nie jestem już swoją dziecięcą głową. Za to wiem, kim są dla mnie ci najważniejsi, o których dbam i będę dbać z wzajemnością. 

Moje przywiązanie też kosztuje, nie jest dla każdego.